DLACZEGO KOBIETY NIE MOGĄ BYĆ PASTERZAMI?
Jakiś czas temu pewien pastor opublikował na swoim blogu „niesympatyczny” artykuł, sprzeczny z możliwym duszpasterstwem kobiet. Śledząc pojawiające się dyskusje na portalach społecznościowych, zauważyłem, że niektóre siostry
w Chrystusie były wściekłe na wspomniany artykuł. Jedna z nich powiedziała: „Doktryny pochodzą od ludzi. Dary pochodzą od Boga ”.
Wierzę, że wielu braci i wiele sióstr jeszcze nie nauczyło się tego, że to Bóg wyznaczył zasadę pierwszeństwa, powierzając mężczyźnie zadanie prowadzenia rodziny i posługi.
Czy kobiety mogą głosić Ewangelię, modlić się za chorych i wykonywać wszystkie zadania jako naśladowczynie Jezusa? Tak i muszą to czynić, ponieważ Wielkie Posłannictwo jest dla wszystkich zbawionych, bez żadnego rozróżnienia. Jeśli zatem kobiety są współpracownikami Boga, dlaczego nie mogłyby być pasterzami? Ponieważ jestem mężczyzną, być może moja odpowiedź na to pytanie zostanie odebrana jako seksistowska. Z drugiej strony, gdy kobiety sprzeciwiają się temu poglądowi, niektórzy mężczyźni mają z tego powodu wrażenie, że mają do czynienia z feministkami. Jak wyjść z tego trudnego zdawałoby się problemu?
Mężczyźni i kobiety muszą zrozumieć, że niezależnie od okoliczności Biblia zawsze będzie nieomylnym i bezbłędnym źródłem dla rozstrzygania wielu problemów. Słowo Boże jest po prostu bezbłędne i nieomylne. Kobiety i mężczyźni nie powinni „ustanawiać prawa” we własnej sprawie, ale powinni szanować to, co Słowo Boże mówi o ustaleniu priorytetów i ustanowionej przez Pana hierarchii w rodzinie
oraz służbie. Ktoś powie: „Bóg nie ma względu na osoby, wszyscy jesteśmy tacy sami” (to prawda jesteśmy równi przed Bogiem, ale też mamy różne funkcje) lub też „Kościół nie jest podobny do wojska”. Czasami słyszymy stwierdzenie, że „nie ma hierarchii wśród ludu Bożego” i dalej, że „mężczyźni i kobiety mogą być pastorami”. Ktokolwiek kto mówi lub myśli w podobny sposób, że Bóg nie ustanowił żadnej hierarchii i nie wyznacza priorytetów, powinien studiować takie fragmenty z Pisma:
1 Mojżeszowa 1; 4 Mojżeszowa 2; Dz 15:6,22; 1 Koryntian 12:28-29; 15:23;
1 Tesaloniczan 4:16-17; 5:23 itp. Zwróć uwagę zwłaszcza na terminy „pierwszy”, „drugi”, „trzeci”, „po” itp.
W Księdze Izajasza 43:7 jest napisane: „Wszystkich, którzy są nazwani moim imieniem i których ku swojej chwale stworzyłem, których ukształtowałem
i uczyniłem”. Człowiek nie tylko został ukształtowany przez Boga. Bóg zaplanował cechy człowieka, wyposażył go w różne umiejętności oraz predyspozycje do pełnienia różnych funkcji, aby to wszystko oddawało chwałę Panu. Budynek, zanim zostanie uformowany i wykonany, jest projektowany przez architekta,
który wykonuje przed rozpoczęciem budowy odpowiednie szkice, projekt itp. Stwarzać, tworzyć to nadawać formę temu, co zostało wcześniej zaplanowane, wymyślone bądź zaprojektowane. Stworzenie, o którym mowa w tekście biblijnym, dotyczy zakończenia dzieła (1 Mojżeszowa 2:3). Kto został zamyślony jako pierwszy, mężczyzna czy kobieta? Ani jedno ani drugie, ponieważ obie istoty były częścią pierwotnego planu Bożego. Na etapie planowania nie było priorytetów:
„... Jako mężczyznę i niewiastę stworzył ich ” (1 Mojżeszowa 1:26b). Kto został ukształtowany jako pierwszy? Był to mężczyzna. Wynika z tego, że boskie ustalenie priorytetów miało miejsce w momencie ukształtowania, natomiast priorytetem Boga nie było to kto zostanie jako pierwszy zaprojektowany (w Jego myśli): „Albowiem Adam został pierwszy ukształtowany, potem - Ewa” (1 Tm 2:13BT).
Dlaczego Pan Bóg nie ukształtował najpierw kobiety, a potem nie wziął jednego z jej żeber, by uformować mężczyznę? Ponieważ On jest suwerenny i zdecydował się nadać stworzeniu mężczyzny priorytet (1 Mojżeszowa 2:7,22).
W prawdziwym chrześcijaństwie nie ma miejsca na seksizm czy feminizm, ruchy ekstremalne, które ignorują boską zasadę pierwszeństwa. Pierwszy z ruchów przyjmuje zasadę wyższości i uważa kobietę za gorszą od mężczyzny, drugi przyjmuje tę samą zasadę i „demonizuje” mężczyznę. W Ciele Chrystusa jest miejsce dla obu płci, o ile uznają swoje powołanie w świetle Pisma Świętego.
Zdaję sobie sprawę, że wielu chrześcijan musi przemyśleć swoją opinię o kobietach, które na przestrzeni wieków były dyskryminowane, zwłaszcza w środowisku religijnym. Dlaczego wiele sióstr w Chrystusie nie przyjmuje doktryny Bożej,
nie mówimy o doktrynach człowieka, ale o Bogu, jeśli chodzi o poddanie się mężowi? Ponieważ wielu autorytarnych mężów uważa się za lepszych od swoich żon i gardzi nimi. Według Biblii relacja między mężczyzną i kobietą musi opierać się przede wszystkim na wzajemnym szacunku (1 Kor 7:3-5). Bóg utworzył Ewę
z jednego z żeber Adama (1 Mojżeszowa 2:18-22), aby pokazać, że kobieta nie powinna znajdować się przed lub za mężczyzną, ale przy nim, obok niego, jako jego pomocnik i to nie oznacza niższości, ale przywilej dla obojga. Zauważ, że Bóg, pomimo Swej nieskończonej wyższości od człowieka, jest naszym Pomocnikiem (Hbr 13:5-6).
Paweł porównuje poddanie kobiety mężczyźnie do podporządkowania Jezusa Bogu Ojcu (1 Kor 11:3). Bóg Ojciec i Bóg Syn są częścią Trójcy i są równi pod względem mocy (Mt 28:19; Jana 10:30). Jednak Chrystus, z miłości, a nie poprzez narzucenie Mu tego przez Ojca, dobrowolnie poddaje się Ojcu, otrzymując od Niego wszelką cześć (Flp 2: 6-11). Słowo Pańskie mówi też: „Ale jak Kościół podlega Chrystusowi, tak i żony mężom swoim we wszystkim” (Efez. 5:24). Chrystus nie zmusza nikogo do posłuszeństwa.
Biblia nie akceptuje feministycznego egalitaryzmu, ale nie popiera też seksizmu. Termin „słabsze naczynie” (1 Pe 3.7) nie był używany jako synonim niższości. Oznacza to, że kobieta jest delikatniejsza, bardziej wrażliwa i dlatego musi być kochana i szanowana przez swojego męża (Ef 5: 25-29). Powtarzam: zasada,
którą przyjął Bóg, była zasadą priorytetu, a nie wyższości, ponieważ nie ma On względu na osoby (Dz 10:34). Zasada pierwszeństwa dotyczy także sprawowania służby. Ci, którzy nie akceptują biblijnej zasady pierwszeństwa, nieuchronnie przyjmą „doktryny człowieka”, takie jak feministyczny egalitaryzm. Niektórzy
z teologów, nie mogąc znaleźć w Piśmie Świętym jasnych fragmentów w obronie służby kobiet, stwierdzili, że Paweł był przeciwny kobietom ze względu na swoje faryzejskie pochodzenie. Twierdzenie to nie jest „odporne na egzegezę”, ponieważ żaden seksista nie radziłby mężczyznom kochać własne kobiety (Ef 5:25), ani nie byłoby tylu kobiet, jako współpracowników (Rz 16). Ponadto ten apostoł ogłosił się naśladowcą Chrystusa (1 Kor 11:1).
Jeśli Paweł był seksistą, to co z Panem Jezusem, który wybrał dwunastu mężczyzn, dwunastu apostołów, by tworzyli posługę rodzącego się kościoła? Czy się mylił?
A może Mistrz Jezus miał jakieś powiązania z faryzeuszami, saduceuszami
lub innymi grupami seksistów swoich czasów? Biblia wyraźnie mówi, że Pan
„... wezwał tych, których sam chciał ...” (Mk 3:13). Dlaczego nie chciał wezwać niektórych kobiet, aby znalazły się wśród jego apostołów? Dlaczego Jezus
na przykład nie powołał na służbę sześciu małżeństw? Wybierani na pierwszych diakonów mężczyźni otrzymywali możliwość zostać później starszymi
lub apostołami. Warunkiem tego była ich wierna i dobra służba oraz decydująca wola samego Boga (Hebr. 5:4; 1 Tym. 3:13). Apostołowie powiedzieli: „Wybierajcie więc, bracia, siedmiu mężczyzn ”(Dz 6:3). Na pierwszym soborze w 52 roku P.C. kierunek kościoła był wyznaczany przez mężczyzn, a nie przez kobiety (Dz 15).
W Objawieniu Jana w rozdziałach 2 i 3 wspomniani są pasterze (mężczyźni) kościołów w Azji. Niektórzy teolodzy twierdzą, że imię Junia oznaczało imię kobiece i przypisują jej bycie apostołem. Inni twierdzą, że to imię było imieniem męskim. Niezależnie po czyjej stronie jest racja osoba ta jest określania tylko jako współpracownik Pawła a nie apostoł. Nawet jeśli Junia oznaczało imię kobiece, tekst biblijny nie potwierdza jej apostolstwa, ponieważ kobieta nieczęsto znajdowała się
w więzieniu z mężczyznami: „Pozdrówcie Andronika i Junię, rodaków moich
i współwięźniów moich, którzy są zaszczytnie znani między apostołami, a którzy już przede mną byli chrześcijanami” (Rzy 16:7).
Pełnienie służby wśród apostołów było dużym wyróżnieniem, ale to wcale nie oznaczało, że pomocnicy apostołów stawali się nimi. Na przykład Marek i Łukasz nie byli apostołami, ale w oczach apostołów wyróżniali się zaangażowaniem w służbie
w porównaniu do innych osób w służbie. (At 9:36-42; Rm 16:1-2). W czasach pierwszego kościoła kobiety zaangażowały się w modlitwę (Dz 1:14) i pomoc, pełniąc usługę przez pomaganie (Dz 9:36-42; Rz 16:1-2). Niektóre z kobiet zasłynęły jako wierne współpracownice apostoła Pawła, jak np. Feba, Pryscylla, Tryfena, Tryfosa itp. (Rz 16), oprócz Lidii, sprzedawczyni purpury (Dz 16:14). Nie ma odniesienia do kobiet prowadzących działalność duszpasterską, pastora czy apostołki.
Niektórzy obrońcy żeńskiego pastoratu twierdzą, że Pryscylla była apostołką,
ale pomimo tego, że została wyróżniona (Dz 18:26), nie ma wzmianki potwierdzającej jej apostolat. A co z kobietami, które przebywają na polu misyjnym, oddając życie za dzieło Boże? Czy nie mogą sprawować pastoratu? Ktoś może zadać sobie takie pytanie. Nie powinniśmy jednak używać tych wyjątków do przyjmowania uogólnionych zachowań, bez zobowiązania się z Pismem Świętym. Jednym z takich zachowań jest bezpodstawne twierdzenie,
że wszystkie żony lub dzieci pastorów są automatycznie pastorami. Co więcej, nie widzę w Biblii samotnej kobiety udającej się na pole misyjne, ale raczej muszą one iść ze swoimi mężami lub innymi braćmi i siostrami.
Chociaż na kartach Nowego Testamentu wspomina się o kobietach, ukazujących się w rodowodzie i służbie Chrystusa (Mt 1,5,6,16; Łk 8:1-3), to Bożą regułą jest powierzenie tylko mężczyznom służby pełnienia pastoratu i służby przywództwa
(Ef 4:8-11). Natomiast to nie znaczy, że kobiety nie mogą pracować dla Boga. Wszyscy zbawieni bez różnicy są robotnikami razem z Bogiem (1 Kor 3:9). Musimy przyjąć suwerenne wezwanie Pana do naszego życia. Nie wolno nam dostosowywać Biblii do naszego sposobu myślenia, ani do filozoficznych wpływów dominujących na świecie. Jeśli wcielamy w życie nauki Jezusa
i faktycznie zapieramy się samych siebie, potrafimy być posłuszni Biblii pomimo nierozumienia pewnych kwestii. Zapieranie się samych siebie dotyczy wszystkich kobiet i mężczyzn. Rezygnujemy z naszego ja (Łk 9:23), aby być posłusznymi woli Bożej, która jest dobra, przyjemna i doskonała (Rz 12:1-2).
W ten sposób z reguły kobiety mogą pełnić różne funkcje, a nawet stanowiska
(o charakterze diakonatu) w kościele, nie mogą zaś obejmować funkcji dotyczących przywództwa i duchowego nauczania dla całego kościoła, ponieważ są one zarezerwowane dla Prezbiterów. Kobiety mogą uczyć dzieci, młodzież i kobiety. Ponadto żony starszych, pełniąc swoją rolę pomocników, osiągają spełnienie
i szczyt swojej służby poprzez wspieranie mężów w wykonywaniu ich zadań i służby.
Z miłością Pastor Antero Kaczan, niech Bóg Was błogosławi w imię Jezusa Chrystusa!