1- BLUŹNIERSTWO PRZECIW DUCHOWI.
(Mat. 12:22-37) 31-32 “Dlatego powiadam wam: Każdy grzech i bluźnierstwo będzie ludziom odpuszczone, ale bluźnierstwo przeciw Duchowi nie będzie odpuszczone. A jeśliby ktoś rzekł słowo przeciwko Synowi Człowieczemu, będzie mu odpuszczone; ale temu, kto by mówił przeciwko Duchowi Świętemu, nie będzie odpuszczone ani w tym wieku ani w przyszłym.”
Bluźnierstwo przeciwko Duchowi to ciągłe i rozmyślne odrzucanie świadectwa Ducha Świętego o Chrystusie, Jego Słowa i działania polegającego na przekonywaniu o grzechu (J 16.7-11). Ci, którzy odrzucają głos Ducha Świętego i opierają Mu się, pozbawiają się jedynej siły mogącej doprowadzić ich do odpuszczenia grzechów.
Proces prowadzący do bluźnierstwa przeciwko Duchowi wygląda nastepująco:
1 - Zasmucanie Ducha Świętego (Ef 4.30); jeśli trwa, prowadzi do sprzeciwiania się Duchowi Świętemu (Dz 7.51).
2 - Sprzeciwiania się Duchowi Świętemu prowadzi do gaszenia ognia Ducha Świętego (1 Tes 5.19).
3 - Gaszenie ognia Ducha Świętego prowadzi do zatwardziałości serca (Hbr 3.8-15).
4 - Zatwardziałość serca prowadzi do zdeprawowania umysłu i do nazywania dobra złem, a zła dobrem (Iz 5.20; Rzy. 1.25-32).
Kiedy ta zatwardziałość serca osiąga pewne natężenie, którego stopień tylko Bóg określa, Duch Święty już dłużej nie usiłuje doprowadzić człowieka do upamiętania (1Moj 6.3).
Ci, którzy martwią się, że popełnili niewybaczalny grzech, samym faktem pragnienia, by uzyskać przebaczenie, i gotowością do upamiętania świadczą, że nie popełnili grzechu nie do wybaczenia.
CO TO JEST BLUŹNIERSTWO PRZECIWKO DUCHOWI ŚWIĘTEMU WEDŁUG NAUKOWCÓW Z DAWNYCH CZASÓW.
Kilku z nich mówi, że bluźnierstwo przeciwko Duchowi jest upadkiem od łaski, albo stratą zbawienia.
W historii pierwotnego Kościoła, wielu naukowców pisało swoją opinię na ten temat:
– było to odrzucenie Ewangelii.
– było to odrzucenie boskości Jezusa.
– było to złamanie wszelkich praw po chrzcie.
– było to zatwardziałość serc ludzkich, poprzez odrzucenie dzieł Chrystusa.
– było to przypisywanie dla szatana dzieł, które Pan Bóg czynił;
– przypisywanie cudów Chrystusa przez wpływ szatana.
Niewiara jest nieprzebaczalna. Jedyny grzech, którego Bóg nie może przebaczyć jest to odrzucenie przebaczenia. Nieprzebaczony grzech jest to obojętny stan moralny spowodowany przez ciągłe odrzucenie wiary w moc Bożą.
BLUŹNIERCA I PRZEŚLADOWCA. (1 Tym. 1:13)
“Mimo to, że przedtem byłem bluźniercą i prześladowcą, i gnębicielem, ale miłosierdzia dostąpiłem, bo czyniłem to nieświadomie, w niewierze.”
Przed nawróceniem Paweł był groźnym prześladowcą wierzących (Dz 8.3; 9.1-5; 22.4-5; 26.9-11; Ga 1.13). Jego zbrodnie dokonane na Bożym ludzie były wystarczającym powodem, aby zaszeregować go do najgorzych grzeszników 1Tym. 1.14-15; 1Kor.15.9; Ef 3.8. A jednak, ponieważ szczerze uwierzył, służył Bogu (Dz 23.1; 26.9), została mu okazana łaska i wielka cierpliwość oraz miał okazję, by się upamiętać i przyjąć Chrystusa jako Pana (Dz 9.1-9).
Łaska, jaką Bóg okazał Pawłowi powinna zachęcić nas do ofiarowania grzesznikom Ewangelii oraz ufności, że Boża moc i łaska mogą ich wyzwolić i zmienić ich życie.
2 - JEST RZECZĄ NIEMOŻLIWĄ, ABY ICH... POWTÓRNIE PRZYWIEŚĆ DO POKUTY.
(Hebr. 6:4-6) “Jest bowiem rzeczą niemożliwą, żeby tych - którzy raz zostali oświeceni i zakosztowali daru niebiańskiego, i stali się uczestnikami Ducha Świętego, i zakosztowali Słowa Bożego, że jest dobre oraz, cudownych mocy wieku przyszłego -
Gdy odpadli, powtórnie odnowić i przywieść do pokuty, ponieważ oni sami ponownie krzyżują Syna Bożego i wystawiają go na urągowisko.”
Autor Listu do Hebrajczyków rozważ tutaj konsekwencje odstępstwa (odejścia od wiary). (Hebr. 3:12) “Baczcie, bracia, żeby nie było czasem w kimś z was złego niewierzącego serca, które by odpadło od Boga żywego,”
*Słowo odstępstwo (gr. Apostasia) jako rzeczownik występuje w NT dwa razy (Dz 21.21; 2Tes 2,3), a jako czasownik (gr. aphistemi przetłumaczony jako “odpadać”) znajdujemy je w Heb 3.12. Termin grecki może oznaczać odpadnięcie, dezercję, bunt, porzucenie, wycofanie się lub odwrócenie od tego, do czego pierwotnie ktoś przystał.
*Ulec apostazji oznacza zerwać zbawczą więź z Chrystusem albo wycofać się z jedności z Nim, porzucić prawdziwą wiarę w niego.
Dlatego też indywidualne odstępstwo jest możliwe jedynie w przypadku tych, którzy najpierw doświadczyli zbawienia, odrodzenia i odnowy w Duchu Świętym (Łk 8.13; Hbr. 6.4-5); nie jest to odrzucanie nauki NT przez ludzi niezbawionych.
*Biblia bardzo ostrzega przed odstępstwem, uczulając nas na śmiertelne niebezpieczeństwo porzucenia naszej jedności z Chrystusem i zachęcając nas do trwania w wierze i posłuszeństwie. Oto kilka z wielu nowotestamentowych ostrzeżeń: (Mt 24.4-5.11-13; J 15.1-6; Dz 11.21-23; 14.21-22; 1Kor 15.1-2; Kol 1.21-23; 1Tm 4.1.16; 6.10-12; 2Tm 4.2-5; Hbr 2.1-3; 3.6-8.12-14; 6.4-6; Jk 5.19-20; 2P 1.8-11; 1J 2.23-25.)
*Jeśli odstępstwo nie zostanie zahamowane, człowiek może w końcu osiągnąć stan, z którego nie ma powrotu.
(a) Ci, którzy doświadczyli raz zbawienia w Chrystusie, lecz umyślnie i wielokrotnie zatwardzali swoje serce na głos Ducha Świętego (Hbr 3.7-19), rozmyślnie trwają w grzechu (Hbr 10.26), nie chcą się upamiętać i wrócić do Boga, mogą osiągnąć stan, w którym upamiętanie i zbawienie znajdują się już poza ich zasięgiem (Hbr 6.4-6). Boża cierpliwość ma swoje granice (1Sm 2.25; 3.14; Mt 12.31-32; 2Tes 2.9-11; Hbr 10.26-29.31; 1J 5.16).
(b) Owego punktu krytycznego nie można określić z góry. Dlatego jedyną ochronę przed niebezpieczeństwem ostatecznego odstępstwa znajdujemy w ostrzeżeniu: (Hebr. 3:7-8.15; 4.7) “...Dziś, jeśli głos jego usłyszycie, nie zatwardzajcie serc waszych...”
*Ci, którzy szczerze przejmują się swoim stanem duchowym i znajdują w swoich sercach pragnienie powrotu do Boga mają dowód na to, że nie popełnili nieprzebaczalnego grzechu odstępstwa.
Pismo Święte wyraźnie zapewnia nas, że Bóg nie chce, aby ktokolwiek zginął (2P 3.9; por. Iz 1.18-19; 55.6-7) i podaje, że Bóg przyjmie wszystkich, którzy znajdowali się kiedyś w obrębie działania zbawczej łaski, jeśli tylko się upamiętają i do niego powrócą (por. Ga 5.4 z 4.19; 1Kor 5.1-5 z 2Kor. 2.5-11; zob. także Łk 15.11-24; Rzy 11.20-23; Jk 5.19-20; Obj 3.14-20. Mt 16.16; 26.74-75; J 21.15-22).
3 - GRZECHU ŚMIERTELNEGO.
(1 Jan. 5:16) “Jeżeli ktoś widzi, że brat jego popełnia grzech, lecz nie śmiertelny, niech się modli, a Bóg da mu żywot, to jest tym, którzy nie popełniają grzechu śmiertelnego. Wszak jest grzech śmiertelny; nie o takim mówię, żeby się modlić,”
Jan mówi tu o pewnym rodzaju modlitwy według woli Bożej, co do której możemy mieć przekonanie, że zostanie wysłuchana 1J 5.14-15, tzn. o modlitwie za wierzącymi słabymi duchowo, którzy potrzebują modlitw ludu Bożego o życie i łaskę dla nich. Muszą być tutaj spełnione następujące warunki:
1 - Osoba potrzebująca modlitwy musi być bratem lub siostrą, czyli osobą wierzącą, która popełniła grzech nieumyślnie, przez nieuwagę, i grzech ten nie wiązał się ze świadomym buntem przeciwko Bożej woli.
Nie został więc popełniony grzech pociągający za sobą duchową śmierć (Rzy 8.13); osoba ta nadal posiada duchowe życia, ale jest duchowo słaba. Pragnie się upamiętać i uwolnić od wszystkiego, co się nie podoba Bogu, ale potrzebuje wsparcia w przezwyciężeniu mocy szatana i grzechu.
2 – Zbór musi się modlić, aby takim ludziom Bóg dał “życie”. “Życie” oznacza tu przywrócenie duchowej siły i Bożej łaski, zagrożonej przez grzech (Rz 8.6; 2Kor 3.6; 1P 3.7). Bóg obiecuje odpowiedzieć na taką modlitę.
3 – W przepadku byłych wierzących, którzy popełnili grzech “śmiertelny” (pociągający za sobą duchową śmierć), zbór nie może modlić się o nich z przekonaniem, by Bóg udzielił im więcej łaski i życia. Grzech tego rodzaju jest rozmyślnym przestępstwem, płynącym ze świadomego wypowiedzenia posłuszeństwa Bogu. Osoby takie, duchowo umarłe, mogą otrzymać życie tylko wtedy, gdy się upamiętają i nawrócą do Boga (Rz. 8.13).
Powinniśmy się modlić, aby Bóg tak pokierował okolicznościami w ich życiu, żeby nadarzyła się odpowiednia sposobność przyjęcia raz jeszcze zbawienia Bożego w Chrystusie.
(1Jan. 5:17) “Wszelka nieprawość jest grzechem; lecz nie każdy grzech jest śmiertelny.”
Jan rozróżnia dwa rodzaje grzechów, (1) Grzechy popełniane nieświadomie lub przez nieuwagę, nie prowadzące natychmiast do duchowej śmierci: oraz (2) Grzechy wskazujące na przemyślany bunt przeciwko Bogu i jego Słowu, będące konsekwencją lub przyczyną duchowej śmierci i oddzielenia od Bożego życia (1J 3.15; Rz 8.13; Ga 5.4; por. 4Moj. 15.31).