DARY I SŁUŻBY W KOŚCIELE
Efez. 4:11 "I On ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a innych pasterzami i nauczycielami,"
DAWCA. W Ef 4.11 znajdujemy wymienione dary usługiwania (tzn. rodzaje duchowego przywództwa), jakie Chrystus dał Kościołowi. Paweł stwierdza, że Chrystus dał owe dary i służby: (1) aby przygotować Boży lud do posługiwania (Ef 4,12) i (2) duchowego wzrostu oraz rozwoju Ciała Chrystusa zgodnie z wolą Bożą, (Ef 4.13-16); (1 Kor 12.7).
APOSTOŁOWIE. Tytuł "apostoł" odnosi się do określonych przywódców w NT. Czasownik apostello oznacza wysłanie kogoś ze specjalną misją jako posłańca i osobistego przedstawiciela osoby posyłającej. Tytuł ten został użyty na określenie Chrystusa (Hbr 3.1), dwunastu uczniów (Mt 10.2, Pawła Rz 1.1; 2 Kor 1.1; Ga 1.1) i innych (Dz 14,4.14; Rz 16,7; Ga 1,19; 2,8-9; 1 Tes 2,6-7).
(1) Termin "apostoł" używany był w NT w znaczeniu ogólnym na określenie wysłanych przedstawicieli Kościoła, takich jak pierwsi misjonarze chrześcijańscy. Zatem w NT termin "apostoł" odnosił się do każdego posłańca wyznaczonego i wysłanego jako misjonarz lub z kimś innym zadaniem (Dz 14,4.14;Rz 16,7; 2 Kor 8,23; Flp 2,25). Byli to ludzie, którzy dali się poznać jako nadzwyczajni przywódcy duchowi, byli namaszczeni mocą, aby bezpośrednio stawić czoło mocom ciemności i potwierdzać ewangelię znakami. Apostołowie zajmowali się zakładaniem zborów zgodnych z prawdą i czystością nauki apostolskiej. Ci wędrowni słudzy ryzykowali swoim życiem dla imienia Pana Jezusa Chrystusa i szerzenia ewangelii (Dz 11,21-26; 13,50; 14,19-22; 15,25-26). Byli pełnymi Ducha ludźmi wiary i modlitwy (Dz 11,23-25; 13,2-5.46-52; 14,1-7.14.21-23).
(2) Zgodnie z tym ogólnym zrozumieniem, apostołowie nadal mają wielkie znaczenie w realizacji Bożych celów w Kościele. Jeśli Kościół przestanie wysyłać ludzi napełnionych Duchem Świętym, wtedy rozszerzanie się ewangelii na świecie będzie utrudnione. Z drugiej strony, jak długo Kościół będzie przygotowywał i wysłał takich ludzi, tak długo będzie wypełniał swoje zadania misyjne i pozostanie wierny Wielkiemu Nakazowi Misyjnemu (Mt 28,18-20).
(3) Termin "apostoł" używany jest także w szczególnym znaczeniu w odniesieniu do tych, którzy widzieli Jezusa po jego zmartwychwstaniu i zostali osobiście wysłani przez zmartwychwstałego Jezusa do głoszenia ewangelii i zakładania zborów. Dotyczy to dwunastu apostołów i Pawła. Posiadali oni w Kościele wyjątkowy autorytet w związku z Bożym objawieniem i pierwotnym zwiastowaniem poselstwa ewangelii, który nie może mieć dzisiaj już nikt inny (Ef 2,20). Dlatego urząd apostoła w tym szczególnym sensie jest wyjątkowy i niepowtarzalny. Pierwsi apostołowie nie mają następców (1 Kor 15,8).
(4) Podstawowym celem nowotestamentowych apostołów było zakładanie zborów i dbanie o to, by były one zakładane na właściwym fundamencie oraz trwały w szczerym oddaniu Chrystusowi i wierze nowotestamentowej (por. J 21,15-17; 1 Kor 12,28; 2 Kor 11,2-3; Ef 4,11-12; Flp 1,17).
Zadanie to obejmowało dwie sprawy:
(a) wielkie Boże pragnienie utrzymania Kościoła w czystości i oddzieleniu od grzechu i świata (1 Kor 5,1-5; 2 Kor 6,14-18; Jk 2,14-26; 1P 2,11; 4, 1-5; 1J 2,1.15-17; 3,3-10) i
(b) stałe pragnienie zwiastowania ewangelii i chronienia jej przed herezją, nowymi trendami teologicznymi i fałszywymi nauczycielami (Rz 16,17; 1Kor 11,2; 2Kor 11,3-4.14 i Ga 1,9; 2P 2,1-3;1J 4,1-6; 2J 7-11; Jud 3-4.12-13)
Chociaż pierwsi apostołowie, którzy zakładali fundamenty Kościoła nie mają następców, dzisiejszy Kościół nadal polega na ich słowach, poselstwie i wierze. Kościół musi okazywać posłuszeństwo i wierność naukom zawartym w ich pismach. Odrzucenie natchnionego objawienia apostołów oznacza zerwanie z Kościołem według wzoru biblijnego i odrzucenie samego Pana Boga (J 16,13-15; 1Kor 14,36-38; Ga 1,9-11). Z drugiej strony, wiara w apostolskie przesłanie, posłuszeństwo i ochrona przed wypaczeniem oznacza wierność Duchowi Świętemu (Dz 20,28; 2Tm 1,14) i gwarantuje stałe Boże życie, błogosławieństwo i obecność w Kościele (Ef 2,20).
DARY I SŁUŻBY W KOŚCIELE
Efez. 4:11 "I On ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a innych pasterzami i nauczycielami,"
PROROCY. Byli to wierzący, którzy przemawiali w imieniu Boga pod wpływem bezpośredniego impulsu od Ducha Świętego i którzy w imieniu Boga troszczyli się o duchowe życie i czystość Kościoła. W Nowym Przymierzu zostali oni wzbudzeni i wzmocnieni przez Ducha Świętego po to, aby przekazywać przesłanie Boga dla jego ludu (Dz 2,17; 4,8; 21,4).
(1) Zrozumienie służby proroków w ST ma fundamentalne znaczenie dla zrozumienia służby proroczej w Kościele pierwotnym. Ich głównym zadaniem było wypowiadanie Słowa Bożego w Duchu w celu zachęcenia Bożego ludu do trwania w wierności w przymierzu. Czasem prorocy przepowiadali także przyszłość, zgodnie z objawieniem Ducha. Chrystus i apostołowie są przykładem doskonałych proroków ST (Dz 2,22-23; 13,1-3).
(2) Prorocy funkcjonowali w Kościele NT w następujący sposób:
(a) Byli pełnymi Ducha głosicielami Słowa Bożego, powołanymi przez Boga do ostrzegania, napominania, pocieszania i budowania (Dz 2,14-36; 3,12-26; 1 Kor 12,10; 14,3).
(b) Mieli posługiwać się darem prorokowania którzy przepowiadali przyszłość (Dz 11,28; 21,10-11).
(c) Jak prorocy ST, tak i NT prorocy powoływani byli do obnażania grzechu, głoszenia sprawiedliwości, ostrzegania przed nadchodzącym sądem i walki z letnością wśród Bożego ludu (Łk 1,14-17). Z powodu głoszenia sprawiedliwości w czasach letności i odstępstwa prorocy mogą spodziewać się w wielu kościołach odrzucenia.
(3) Cechy proroka (jego charakter, pragnienia, zdolności) to: (a) gorliwe zabieganie o czystość Kościoła (J 17,15-17; 1 Kor 6,9-11; Ga 5,22-25); (b) duża wrażliwość na zło oraz zdolność do rozpoznawania i określania nieprawości, nienawiści do nieprawości (Rz 12,9; Hbr 1,9); (c) rozumienie niebezpieczeństwa wynikającego z fałszywej nauki (Mt 7,15; 24,11.24; Ga 1,9; 2 Kor 11,12-15); (d) opieranie się na Słowie Bożym w celu potwierdzania poselstwa proroka (Łk 4,17-19; 1Kor 15,3-4; 2Tm 3,16; 1P 4,11); (e) troska o duchowe powodzenie Bożego Królestwa i dzielenie Bożych wolii (Mt 21,11-13; 23,37; Łk 13,34; J 2,14-17; Dz 20, 27-30).
(4) Przesłania proroków nie są nieomylne. Proroctwo podlega ocenie Kościoła i Słowa Bożego. Zgromadzenie powinno rozpoznawać i badać, czy ich świadectwo pochodzi od Boga (1Kor 14,29-33; 1J 4,1).
Służba proroka jest nadal bardzo ważna w realizacji Bożych celów względem Kościoła. Jeżeli bezkrytycznie odrzuca się Bożych proroków, zabrania się przekazywania słów napomnienia i ostrzeżenia, słów natchnionych przez Ducha Świętego, słów ujawniających grzech i nieprawość, wtedy społeczność chylić się może ku upadkowi, zeświecczeniu i ulega kompromisowi z grzechem (1Kor 14,3; por. Mt 23,31-38; Łk 11,49; J 16,8-11; Dz 7,51-52). Działanie Ducha Świętego zostanie zastąpione polityką kościelną i świecką władzą (2Tm 3,1-9; 4,3-5; 2P 2,1-3.12-22). Z drugiej strony, jeżeli Kościół i jego przywódcy słuchaja Boże słów przez proroków, zbory będą pełne odnowionego życia i społeczności z Chrystusem, grzech będzie porzucany, a wśród wiernych widoczna będzie obecnośc Ducha (1Kor 14,3; 1Tes 5,19-21; Obj 3,20-22).
DARY I SŁUŻBY W KOŚCIELE
Efez. 4:11 "I On ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a innych pasterzami i nauczycielami,"
EWANGELIŚCI. W NT ewangelistami byli mężowie Boży obdarzeni i posłani przez Boga do głoszenia ewangelii (tzn. dobrej nowiny o zbawieniu) niezbawionym i do pomagania w zakładaniu nowych zborów. Głoszonej ewangelii towarzyszy zawsze Boże zaproszenie do zbawienia i moc Ducha Świętego.
(1) Służba Filipa „ewangelisty” (Dz 21,8) przedstawia pracę ewangelisty według wzorca NT:
(a) Filip głosił ewangelię Chrystusa (Dz 8,4-5,35);
(b) Wielu zostało zbawionych i ochrzczonych w wodzie (Dz 8,6,12);
(c) Jego zwiastowaniu towarzyszyły znaki, cuda, uzdrowienia, uwolnienie od złych duchów (Dz 8,6-7,.13);
(d) Filip dbał o to, by każdy nawrócony został napełniony Duchem Świętym (Dz 9.12-17; por. Dz 2.38; 19.1-6).
(2) Służba ewangelisty ma zasadnicze znaczenie w realizacji Bożych celów w Kościele. Kościół, który nie zachęca i nie wspiera służby ewangelisty przestanie zdobywać nawróconych. Stanie się kościołem biernym, nie doświadczającym wzrostu i nie prowadzącym działalności misyjnej. Kościół, który ceni sobie duchowy dar ewangelisty i trwa w szczerej miłości oraz trosce o zgubionych, będzie głosił przesłanie zbawienia z mocą przekonywania i zbawiania (Dz 2,14-41).
DARY I SŁUŻBY W KOŚCIELE
Efez. 4:11 "I On ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a innych pasterzami i nauczycielami,"
PASTERZE. Pasterze to ci, którzy nadzorują i troszcza się o duchowe potrzeby lokalnych zgromadzeń. Nazywani są również „prezbiterami” (Dz 20,17; Tt 1,5) i „biskupami” (1Tm 3,1; Tt 1,7).
(1) Zadaniem pasterzy jest głoszenie zdrowej nauki, odrzucanie herezji (Tt 1,9-11), nauczanie Bożego Słowa i sprawowanie przywództwa w zborach (1Tes 5,12;1Tm 3,1-5), prezentowanie przykładu czystości i zdrowej nauki (Tt 2,7-8) oraz dbanie o to, by wszyscy wierzący pozostawali w łasce Bożej (Hbr 12,15; 13,17; 1P 5,21). Ich zadaniem określonym w Dz 20, 28-31 jest pilnowanie prawdy apostolskiej i trzody Bożej przez wystrzeganie się fałszywej nauki i fałszywych nauczycieli w Kościele. Wzorem pasterzy jest Jezus, który jest dobrym pasterzem (J 10,11-16; 1P 2,25; 5, 2-4).
(2) Wzorzec NT pokazuje nam kilku pasterzy dbających o duchowe życie zboru (Dz 20,28; Flp 1,1). Pasterze ci wybierani byli nie dzięki kampanii politycznej lub demonstracji siły, ale dzięki mądrości Ducha przekazywanej Ciału Chrystusa w czasie badania duchowych kwalifikacji kandydata.
Służba pasterzy ma zasadnicze znaczenie w realizacji Bożych celów w Kościele. Kościół, który nie wybiera bogobojnych i wiernych pasterzy przestanie być rządzony według zamysłu Ducha (zob. 1Tm 3,1-7). Jest narażony na niszczące działanie mocy szatana i świata (zob. Dz 20,28-31). Głoszenie Słowa jest wypaczane, a normy ewangelii zatracane (2Tm 1,13-14). Brak będzie właściwej opieki w zborze nad rodzinami i poszczególnymi członkami (1Tm 4,6.12-16; 6,20-21). Wielu odwróci się od prawdy i zwróci ku baśniom (2Tm 4,4). Z drugiej strony, jeśli wyznaczani są bogobojni pasterze, wierzący będą karmieni słowami wiary i zdrowej nauki oraz ćwiczenie w pobozności (1Tm 4,6-7). Lud Boży będzie nauczany trwania w nauce Chrystusowej i apostolskiej, i w ten sposób pewne będzie zbawienie pasterzy oraz tych, którzy ich słuchają (1Tm 4,16; 2 Tm 2,2).
DARY I SŁUŻBY W KOŚCIELE
Efez. 4:11 "I On ustanowił jednych apostołami, drugich prorokami, innych ewangelistami, a innych pasterzami i nauczycielami,"
NAUCZYCIELE. Nauczyciele to ci, którzy posiadają szczególny Boży dar objaśniania, komentowania i głoszenia Słowa Bożego w celu budowania Ciała Chrystusowego (Ef 4,12).
(1) Szczególnym zadaniem nauczycieli jest strzeżenie z pomocą Ducha Świętego powierzonej im ewangelii (2Tm 1,11-14). Powinni oni wiernie wskazywać Kościołowi objawienie biblijne i oryginalne przesłanie Chrystusa oraz apostołów. Powinni być w tym wytrwali.
(2) Głównym celem nauczania biblijnego jest zachowanie prawdy i tworzenie świętości przez prowadzenie Ciała Chrystusa do zupełnego oddania pobożnemu życiu określonemu przez Słowo Boże. Pismo Święte stwierdza, że celem nauki chrześcijańskiej jest „miłośc płynąca z czystego serca i z dobrego sumienia, i z wiary nieobłudnej” (1Tm 1,5). A zatem o dobrym nauczaniu nie świadczy tylko to, co ktoś wie, ale jak żyje – tzn. okazywanie miłości, czystości, wiary i pobożności.
(3) Służba nauczycieli ma zasadnicze znaczenie w realizacji Bożych planów w Kościele. Kościół, który odrzuca i nie chce słuchać nauczycieli i teologów, którzy pozostają wierni objawieniu biblijnemu, przestaje dbać o okazywanie wierności Biblii i właściwą interpretację pierwotnej nauki Chrystusa oraz apostołów. Kościół, w którym tacy nauczyciele i teolodzy milczą, nie będzie trwał w prawdzie. Będą bezkrytycznie przyjmowane nowe prądy nauki, a ostatecznym kryterium doktryny, norm i praktyk Kościoła staną się przeżycia religijne i ludzkie pomysły, a nie objawiona prawda. Z drugiej strony, Kościół, który słucha Bożych nauczycieli i teologów, będzie sprawdzał swoje nauczanie i praktyki z pierwotnym i podstawowym świadectwem ewangelii. Fałszywe idee będą ujawniane, a dzieciom przekazywać się będzie czyste przesłanie pierwotnego poselstwa Chrystusa. Natchnione Słowo Boże stanie się sprawdzianem wszelkiej nauki, a Kościół stale będzie sobie przypominał, że Słowo natchnione przez Ducha jest ostateczną prawdą i autorytetem, i jako takie stoi ponad kościołami jako instytucjami.
W miłości Jezusa Chrystusa pastor Antero Kaczan